Corneroh

Eigenlijk gaat al het werk van Willem Speekenbrink over onverwachte combinaties waar iets mee aan de hand is. Daardoor wordt wat vanzelfsprekend lijkt geproblematiseerd. Dan ontstaat een ander wereldbeeld. Volgens hem is het leggen van nieuwe verbanden typisch een taak van de kunst. Ambiguïteit van het beeld, het tot leven wekken, conceptie, vernietiging en dood zijn echter constanten in zijn werk die ook in deze installatie terugkomen.

Een lichtstraal trekt als eerste de aandacht. Een object dat op ooghoogte is geplaatst gloeit warm op in de schaars verlichte expositieruimte.
Deze eerste blik op de installatie stelt de daad centraal, de conceptie, dat wat tot leven gewekt wordt; het is de kunstenaar die de daad stelt en het kunstwerk animeert. In de rand van het beeld staat een tekst geschreven in potlood en in kapitalen, “DOOFT HET LICHT” en “PRIAPUS”.
De achterkant van het oog is bijna helemaal open en laat aan de binnenzijde de ruwe materie zien waaruit het beeld is opgebouwd. De tekst en het holle oog verwijzen naar de vruchtbaarheidsgod Priapus die met zijn enorme geslachtsdeel, en volgens sommige bronnen met zijn ejaculatie, het boze oog doorboort.
Zowel zijn vermogen tot afweer van het kwaad als het schenken van vruchtbaarheid worden opgeroepen door dit holle oog. Welk onheil is afgewend of welk onheil moet afgewend worden, die vraag kun je je als kijker stellen.
Het beeld is ook wel een schede, waardoor het leven een uitweg vindt.
Maar de gedaante is ook een zaaddoos, een vruchtbeginsel voor creatie. Een gladde baarmoeder, een rotsig omhulsel.
Een zaadcel, een stuifmeelkorrel, het kleinste begin voor een groots resultaat. Elk detail dat onderdeel is van de daad om de mens in dat ene moment zich onsterfelijk te vermoeden, het opent de gedachte tot scheppen.